«Ο Άμλετ μπορεί να είναι ένα έργο πολιτικό ή φιλοσοφικό ή ποιητικό ή όλα μαζί ή τίποτε από αυτά, πλήρες ή ατελές, συγκλονιστικό ή αποτυχημένο -όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε, όπως και να τον μεταχειρισθούμε, να αμελήσουμε αυτή την ταραγμένη όσο και έντονα αισθητή σχέση του με το απόλυτο, που είπα πριν. Το κεντρικό, θαρρώ, ερώτημα του Άμλετ να ζεις ή να μη ζεις, που συμπυκνώνει (και θα έλεγα ακυρώνει, αναβάλλει) όλη του την αγωνία, υποκρύπτει ένα άλλο πιο θεμελιώδες, πολύ πιο αγωνιώδες -θα το όριζα πρακτικό- ερώτημα! Πώς να ζεις. Ο Άμλετ δεν έχει, δεν θα βρει ποτέ, τόπο να ζήσει, από την έναρξη ώς τη λήξη του δράματος, γιατί καμία χρήση του κόσμου δεν είναι καλή». ...

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]