Τα διηγήματα της Στέργιας Κάββαλου είναι σαν μικρά πικρά εσπρέσο ριστρέτο. Έτσι, χωρίς ζάχαρη. Μια και κάτω, και μετά ή ανάβεις τσιγάρο ή σηκώνεσαι να φύγεις. Αν ήταν ζωγράφος, θα ήταν οπαδός του κυβισμού. Αν ήταν αρχιτέκτων θα έκανε μινιμαλισμό. Η γραφή της είναι στεγνή, κοφτή, στερημένη από το περιττό και στολισμένη απ` το αναγκαίο. Οι προτάσεις δεν φενακίζουν, είναι μικρές και καθαρές, που όταν φτάσουν όμως στο μυαλό, ξεδιπλώνονται και δείχνουν μεγαλύτερες. Είναι μια γραφή noire, αλλά με έναν ήχο από viola da gamba...
-Αυτή η τηλεόραση όλο και μεγαλώνει. Σε λίγο, το ξέρω, θα ανοίξει το μεγάλο γυάλινο στόμα της και θα με καταπιεί. Το τζάμι θα κόψει το λαιμό και τα φτερά μου και το ρεύμα, αχ, το ρεύμα, θα μπει μέσα μου σαν αίμα.
-Το δίλημμα ταφή ή καύση για μένα δε θέλω να υπάρχει. Και τα σκουλήκια φοβάμαι και τη φωτιά. Δεν μπορεί να με φέρατε εδώ για να ποτίσω ένα τόσο μικρό κομμάτι γης, ούτε για να χορτάσουν τα ψάρια των θαλασσών στις σκόνες μου. Λοιπόν κι εγώ πενθώ. Για μένα. Θα με θρηνήσω τώρα, αφού μετά δε θα έχω κλάματα.
-Άφησέ τον να σε κεράσει ένα κουτάλι ζάχαρη χωρίς να παλεύεις με τους λευκούς κόκκους που κολλάνε τη γλύκα τους μέσα τους. Σταμάτα να αφαιρείς πραγματικότητα και να προσθέτεις όνειρα. Πάψε να ζεις αντιστρόφως ανάλογα.
-Το σπίτι είχε τρία αφεντικά. Την κυρία Αλίκη, το γιο της και το σκύλο τους. Θηλυκό ήταν, γιατί ο γιος ευχαριστιόταν να τη λέει αχάριστη και πουτάνα. Άραζε στη ζεστή πολυθρόνα του σαλονιού και κοιμόταν σε κρεβάτι ΙΚΕΑ. Κάθε φορά που έμπαινε στο σπίτι γυναίκα, έκανε χαμό. Από χαρά και ζήλια μαζί.
-Σε κάποια φάση ο Ματέο ξέφυγε από την αγκαλιά μου. Πήρε τη σακούλα του φαρμακείου κι άρχισε την ετοιμασία. Δεν ήξερε που να βαρέσει. Κατέβασε το κολλητό τζιν, το καρτουνίστικο μποξεράκι. Νόμιζα πως ετοιμαζόταν για παρτούζα. Σηκώθηκε, μπροστά στην οθόνη. Με γυρισμένη την πλάτη, μη με σοκάρει. Κάρφωσε τη σύριγγα στον πούτσο του. Εκεί βρήκε φλέβα.
-Άναβε το ένα πουράκι μετά το άλλο, στο αριστερό. Γιατί στο άλλο χέρι είχε τσιγάρο. Ρούφαγε μουσικές και δηλητήριο αχόρταγα. Προέτρεπε τους τραγουδιστές να κάνουν το ίδιο.
«Όλο μέσα, έτσι! Ρούφα τα σου λέω!»
-Δίψασε. Πλησίασε τον μπάρμαν και έκανε, κυρία, την παραγγελία της. Κατέβασε μονορούφι τρία ποτήρια βότκα, σκέτη. Καθαρά πράγματα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]