Η βασανιστικότερη ίσως απορία, όπως τη διατύπωσε ο διαπρεπής μαθηματικός και εξελικτικός βιολόγος Μάρτιν Νόβακ: "Στη δίχως τέλος και με κάθε τρόπο αναζήτηση τροφής, στέγης και ζευγαρώματος, πώς είναι δυνατόν ένα οποιοδήποτε άτομο να βάζει στην άκρη τις δικές του ανάγκες προκειμένου να βοηθήσει κάποιον άλλον;" Και όμως, η λύση της απορίας είναι τελικά μάλλον απλή. Με τη βοήθεια που μπορείς να προσφέρεις στους άλλους, εξασφαλίζεις και για τον εαυτό σου, με μεγαλύτερη άνεση, στέγη, τροφή και ταίρι. Η προσπάθεια στις σκόρπιες μέσα σελίδες είναι να στηριχθεί το "ανηθικολογικό" αυτό επιχείρημα.

Από την άλλη πλευρά, το υπαρκτό όντως έλλειμμα συνεργασίας στη χώρα μας έχει μετ` επιτάσεως αποδοθεί σε πομπώδεις και καταφανώς ανακριβείς διαπιστώσεις του τύπου "η φαγωμάρα και η διχόνοια είναι στο DNA της φυλής μας". Σαν να είμαστε όχι μόνον η φωτεινή, παρά και η πιο σκοτεινή εξαίρεση στα δεδομένα της ζωής σ` αυτόν τον πλανήτη. Συγκαλύπτονται με αυτόν τον τρόπο στρεβλές, παλιές και πρόσφατες, πολιτικές επιλογές.

Τόσο τα επιστημολογικά όσο και τα χρονογραφικά κείμενα αυτού του τόμου επιχειρούν να διαλύσουν αυτούς τους μύθους. Η Αλληλεγγύη -αλλά, παραμένοντας στο πρώτο γράμμα της αλφαβήτου μας, και η Αισθητική, η καλότροπη, καλόγουστη ζωή- ασφαλώς παραμένουν ως προτάγματα και στα λημέρια μας. Και τούτο όχι τόσο ως αντίδοτα δήθεν στην κρίση που μαστίζει τον ευλογημένο μας τόπο, παρά ως ρηξικέλευθοι αυτοπροσδιορισμοί και της νεότερης ιδίως δικής μας γενιάς, που συντονίζει τα βήματά της με την ανανεωμένη συνεργατική έφεση, έκδηλη στον όλο και πιο δικτυωμένο διασυνδεδεμένο κόσμο μας.