Η σχολική αποτυχία είναι άβυσσος και καταπίνει τα νέα παιδιά. . . ένα χέρι χρειάζεται για να τα πιάσει. Να τα σπρώξει απαλά στην άλλη όχθη· την όχθη της επιτυχίας. Μπορούμε να σώσουμε κάποια από αυτά. Καλύτερα νωρίς, προτού γευτούν την πικρή γεύση της και σκοτεινιάσει η ψυχή τους. Αλλά κι αργότερα δεν είναι ανώφελο, πάντα υπάρχει χρόνος. Η διαφορά, ανεπαίσθητη στην αρχή - στη νηπιακή ηλικία. Εντείνεται στο δημοτικό. Υπερτονίζεται στο γυμνάσιο, στην εφηβεία. Η διαφορά πλαταίνει, βαθαίνει, γίνεται ο γνώμονας, το βασικό κριτήριο της επιλογής ή της μη επιλογής· του αποκλεισμού. Αυτοί και οι άλλοι - οι διαφορετικοί. . . Αυτοί που μπορούν κι οι διαφορετικοί που αδυνατούν. . . Αυτοί που γεύονται τις επιτυχίες και οι διαφορετικοί που καταπίνουν τις αποτυχίες που γίνονται ένα με το πετσί τους, ένα με την ψυχή τους. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]