Οι ανατολικές ακτές της Γης του Πυρός θρυμματίζονται σε πολυάριθμα νησιά. Ανάμεσά τους περνούν αλλόκοτα, φιδογυριστά κανάλια που οδηγούν πέρα μακριά, στο τέλος του κόσμου, σ` έναν τόπου που λέγεται: «ο τάφος του Διαβόλου». Οι πολυταξιδεμένοι ναυτικοί είναι βέβαιοι πως εκεί, ένα μίλι μακρύτερα από το Ακρωτήριο Χορν, την τραγική αυτή φυσική προεξοχή που επιβλέπει την αέναη μονομαχία των δύο μεγαλύτερων ωκεανών του κόσμου, βρίσκεται ο Διάβολος ποντισμένος στο βυθό, αλυσοδεμένος με δυο τόνους καδένες. Τις φριχτές νύχτες της καταιγίδας, όταν τα νερά και τα πηχτά σκοτάδια μοιάζουν ν` ανεβοκατεβαίνουν από τον ουρανό στην άβυσσο, ο διάβολος σέρνει τις αλυσίδες του και τις κάνει να τρίζουν απαίσια στο βυθό της θάλασσας. Δεν πάει πολύς καιρός που απ’ αυτές τις περιοχές περνούσαν μονάχα οι πιο παράτολμοι κυνηγοί φώκιας και βίδρας. Άνθρωποι απ’ όλες τις φυλές, άντρες γεμάτοι θάρρος που η καρδιά τους ήταν σφιγμένη σαν τις γροθιές τους. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]