Τα ακροκέραμα αποτελούν ένα από τα πιο χαρακτηριστικά διακοσμητικά στοιχεία των κτιρίων εκείνων που ονομάζουμε νεοκλασικά. Οι ακροκέραμοι ή, κατά το λαϊκότερο, τα ακροκέραμα πήραν το όνομά τους από τη θέση που έχουν στην κεραμοσκεπή. Βρίσκονται συνήθως στο κατώτερο άκρο της και κατά μήκος τοποθετημένα το ένα δίπλα στο άλλο. Οι διάφοροι αρχιτέκτονες τα μεταχειρίσθηκαν στις κατασκευές τους, προσπαθώντας να αντιγράψουν στοιχεία από την κλασική Ελλάδα. Η χρήση τους περιορίστηκε στην αρχή, στα μεγάλα, δημόσια κτίρια των αστικών κέντρων και αργότερα στα επώνυμα μέγαρα. Πολύ γρήγορα όμως τα βλέπουμε να κοσμούν κάθε απλό σπίτι σε κάθε γειτονιά. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι τα ακροκέραμα δεν ήταν απαραίτητα στην κατασκευή της οικοδομής. Δεν συγκρατούσαν και δεν στήριζαν κάτι (. . .) Η ταξινόμηση τους σε ομάδες μπορεί να γίνει ως προς τη θέση που έχουν στην κεραμοσκεπή, το μέγεθός τους και το σχέδιο που έχουν στην πρόσοψή τους. Ως προς τη θέση υπάρχουν δύο μεγάλες κατηγορίες, τα μετωπικά και τα γωνιακά (. . .) Υπήρχαν ορισμένα σχέδια με τα οποία ασχολήθηκαν όλοι σχεδόν οι κεραμοποιοί, ο καθένας με το δικό του καλούπι φυσικά, πράγμα που δημιούργησε οικογένειες με το ίδιο θέμα, αλλά και με μικροδιαφορές από εργαστήριο σε εργαστήριο. Από τα πιο διαδεδομένα ήταν αυτά που είχαν στην πρόσοψή τους το κεφάλι του Ερμή ή του Δία, όπως, επίσης, και τα ανθέμια εκείνα τα οποία είχαν φυτόμορφους έλικες στο κέντρο και άνοιγαν ακτινωτά προς τα πάνω με φύλλα, το τελείωμα των οποίων ήταν άλλοτε κυκλικό και άλλοτε μυτερό. Πιο σπάνια θεωρούνται τα χειροποίητα με μικρό αριθμό αντιτύπων (. . .)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]