Κάθε τέλος είναι μια καινούργια αρχή στη σχετική διαχρονικότητα και στων γενεών τη σκυταλοδρομία. Αρκεί του παρελθόντος οι δραστηριότητες να εκπέμπουν πνευματική ουσία και λαϊκή αυθεντικότητα. «Η Σκάλα του Μιλάνου» έκλεισε πανηγυρικά αλλά και τραγικά το βιβλίο της ιστορίας της. Τον λόγο τώρα έχουν οι χιλιάδες φίλοι της και οι αμέτρητοι ανά τον κόσμο χαροκόποι. Γιατί δεν μπορεί να λησμονηθεί η μελωδική ευωχία τουλάχιστον 120 χρόνων στο γραφικό ταβερνάκι. Όχι μόνο από μας, που εκεί περάσαμε αλησμόνητες στιγμές. Στις σελίδες της, τα μελωδικά της καλούδια και οι επόμενοι θα βρίσκουν, εκτός από την γαλήνη της αυθεντικότητας, και τα σπέρματα του καινούργιου έργου. Το ανά χείρας βιβλίο είναι η «κινηματογραφική» ταινία της βολιώτικης «Σκάλας του Μιλάνου». (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]