Η διαδικασία της ακούσιας ψυχιατρικής εξέτασης ή και νοσηλείας αποτελεί μια εξαιρετική -με την έννοια της αποκλίσεως από τον κανόνα- εμπειρία στη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου κατά την οποία αυτός καλείται να υποστεί περιορισμό της ελευθερίας του και αναγκαστική νοσηλεία χωρίς ο ίδιος να έχει επιζητήσει καμία από τις δύο προαναφερόμενες καταστάσεις. Στη χώρα μας, αν και δεν υπάρχει οργανωμένη τήρηση σχετικών αρχείων, υπάρχει η εκτίμηση ότι 40-50% ή και περισσότερο ακόμα του συνόλου των νοσηλειών που πραγματοποιούνται σε δημόσια ψυχιατρικά ιδρύματα είναι ακούσιες νοσηλείες, ποσοστό που θεωρείται τουλάχιστον τετραπλάσιο σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Η συχνότητα αυτής της εμπειρίας, συνεπικουρούμενη από τη βαρύτητα της απειλής για την ατομική ελευθερία και αξιοπρέπεια που επιφέρει, επιβάλλουν την ύπαρξη ενός σαφέστατου νομικού πλαισίου που θα περιγράφει τις επιτρεπόμενες ή μη διαδικασίες υλοποίησης της, την ευλαβική τήρηση από τους εμπλεκόμενους φορείς αυτών των νομικών προβλέψεων καθώς και τη λειτουργία ενός αξιόπιστου συστήματος καταγραφής και ελέγχου των παραπάνω διαδικασιών. Σήμερα, 19 ολόκληρα χρόνια μετά την υιοθέτηση του ν. 2071/1992 που αποτέλεσε τη δικαιακή ρύθμιση του ζητήματος της ακούσιας νοσηλείας στην Ελλάδα, η εφαρμογή του νόμου αυτού φαίνεται να συνοδεύεται από την εμφάνιση προβλημάτων, η επίλυση των οποίων γίνεται ολοένα και πιο επιτακτική.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]