Σκέψεις, χιλιάδες σκέψεις, σαν τις χάντρες ενός κομπολογιού που κόπηκε από κάποια αδέξια ή ακατανόητη κίνηση, πέφτουν απ’ την άκρη του μυαλού μου, κατρακυλάνε στο χέρι, στα δάχτυλα, κι από κει στο μολύβι, για να σημαδέψουν ανεξίτηλα τούτο το χαρτί που υπομένει ατάραχο το βασανιστήριο της παραμόρφωσής του. Ω, χαμένη αθωότητα του tabula rasa! Γυναίκες που γεννάνε παρατημένες σε κάποιο δρόμο του Κατμαντού, Ινδιάνοι ποτίζουν με το αίμα τους την ξερή γη, δολοφονημένοι άνανδρα για λίγα εκτάρια γης, αποστεωμένοι μοναχοί στο Άγιο Όρος που πετάνε τη ζωή τους στα σκουπίδια για λίγα γραμμάρια φώτισης και αλήθειας, κουρασμένοι επαναστάτες που δεν τους έμεινε τίποτε άλλο να πετάξουν παρά μερικά αποσυντεθειμένα συνθήματα που μόλις τα αγγίξεις λιώνουν σαν βούτυρο. Σήψη, αμετανόητοι γερο-ροκάδες που πολύ αργά ανακάλυψαν πως δεν τους απομένει τίποτε άλλο παρά να μείνουνε νέοι... Άρρωστες, άρρωστες σκέψεις που βαθυμετρούν την ερημιά του κόσμου, μνήμες που πυορροούν, λέξεις, ακατάσχετες ασθμαίνουσες λέξεις να θρασομανούν χωρίς έλεος, χωρίς γιατρειά... Ναι, δεν είμαι, τόσα χρόνια, παρά αιχμάλωτος της μνήμης μου, αιχμάλωτος της καρδιάς μου, της θλίψης μου, αιχμάλωτος, αιχμάλωτος, να εκτίω υπομονετικά την ισόβια ποινή μου για ένα ανεξιχνίαστο έγκλημα που διέπραξα στη βρεφική μου ηλικία.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]