Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν βαθειά αισιόδοξοι· παρ` όλ` αυτά δεν έλειψαν οι στιγμές πού σκίασαν με ίχνη απαισιοδοξίας τη σκέψη τους. Αισιόδοξες καί απαισιόδοξες τάσεις ενώνονται αρμονικά στο πνεύμα του ελληνικού λαού καί συντελούν, ακριβώς όπως ή συνύπαρξη απολλώνειου καί διονυσιακού πνεύματος, στη δημιουργία των ωραιότερων έργων τέχνης καί των μεγαλύτερων φιλοσοφικών συστημάτων. Στό έργο πού ακολουθεί θα ερευνήσουμε από την προοπτική αυτή τις αντιλήψεις των σπουδαιότερων φιλοσόφων της αρχαίας Ελλάδας, ξεκινώντας από την παμπάλαιη εκείνη εποχή, κατά την οποία ό λόγος δεν είχε ακόμη αποδεσμευθεί από το μυθικό του περίβλημα. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]