Εκεί που τέμνονται οι συντεταγμένες του γενέθλιου τόπου και του προνομιακού χρόνου της παιδικής ελευθερίας, αρχίζει η Χώρα των Τόπων και των Σωμάτων. Στεγνωμένη στην άκρη των δακρύων και στις ρωγμές των ονείρων εξόριστη. Από πέτρα, φως και θάλασσα καμωμένη. Στους διάφεγγους ίσκιους των κήπων της η εφηβεία των Σωμάτων ανθίζει ανέκκλητη και λεπτουργεί στα κύτταρά τους του Έρωτα την ολοστρόγγυλη στιγμή. Την πλημμυρίζουν λεπτά αρώματα διψασμένων καρπών και ανθεκτικών λουλουδιών.

Αυτή τη Χώρα μας καλεί ο αφηγητής να ιχνηλατήσουμε αλαφροπάτητοι. Αλαφροΐσκιωτοι που ελπίζουνε στο συναπάντημα του απρόβλεπτου. Σαν αυτό που γήτεψε και τον ίδιο ένα νεραϊδοάλωτο μεσημέρι: "Αυθεντικό άρωμα άγριου ροδάκινου έσταζε το μεσημέρι, χρώμα άγριου ροδάκινου χάραζε αινιγματικά διλήμματα στις παραστάδες του χνοάζοντος εφηβαίου σου, γεύση άγριου ροδάκινου πότιζε τα ανοιχτά σου χείλη, τσέρνιαζε τα λευκά σου δόντια, νάρκωνε τα κλειστά σου βλέφαρα... Το μεσημβρινό δαιμόνιο θριάμβευε. Δεν υπήρχε "ρύσαι"...".