Στο λυκόφως της δεύτερης χιλιετίας και στο λυκαυγές της τρίτης μετά Χριστόν χιλιετίας ο άνθρωπος παραμένει ταραγμένος, συγχυσμένος και φοβισμένος, αρνούμενος να εγκαταλειφθεί στα χέρια του Θεού, για την ανακαίνιση και μεταμόρφωσή του. Κλείνεται στον ατομισμό του και, παρά τις κάποιες κινήσεις του προς έξοδο από το εγώ του, παραμένει δέσμιος της αμαρτίας και των δαιμονικών πλεκτανών. Μερικές φορές φαίνεται επιτυχής η πολεμική του διαβόλου, με τον παρασυρμό πολλών σε πολλά. Για την Εκκλησία δεν υπάρχουν άλυτα προβλήματα. Η χάρη και η πείρα της θεραπεύει, παρηγορεί, ανασταίνει και μεταμορφώνει τους μετανοούντες, αρκεί να το θελήσουν και ηρωικά ν` αγωνισθούν και να συνεργασθούν με τη θεία Χάρη. Αρκετοί παλαιότεροι και νεώτεροι Αγιορείτες, ανακαινισμένοι και μεταμορφωμένοι, μετά μακρά υπομονετική άσκηση, μας πιστοποιούν το εφικτό του αγώνος παθοκτονίας προς ελευθερία.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]