Ο συγγραφέας γνωστός ήδη από το πρώτο του μυθιστόρημα `Αγάθος`, αφηγούμενος τούτη τη νουβέλα ένα γεγονός καθημερινό, αλλά και συγκλονιστικό, έναν θάνατο και μια κηδεία, σατιρίζει την επίσημη ιδεολογία της μετεμφυλιακής Ελλάδας, τα σύμβολά της και τους εκπροσώπους της, ισορροπώντας διαρκώς ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό, ανάμεσα στον ανθρώπινο πόνο και το γέλιο, τη συντροφικότητα και τη μοναχικότητα. . . Υπηρετώντας τη θητεία του ένας έφεδρος αξιωματικός, ζει για λίγους μήνες σε μια μουντή, ασφυκτική τοποθεσία της ελληνικής επαρχίας. Περιγράφει το τοπίο και τις εποχές που το βάφουν με διαφορετικά χρώματα και του προσδίδουν διαφορετική ατμόσφαιρα κάθε φορά, σκιαγραφεί τους ανθρώπινους χαρακτήρες που συναντά και, τέλος, διηγείται μια σπάνια εμπειρία που του τυχαίνει στα πλαίσια της «άσκησης των καθηκόντων του».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]