Μπορούμε να αποφύγουμε να προδώσουμε και να προδοθούμε; Αυτό είναι το ερώτημα στο οποίο αποπειράται να δώσει μια απάντηση το βιβλίο. Η προδοσία εμφανίζεται αποκρουστική στη δική μας συνείδηση, στη συνείδηση των `αγνών`, αλλά, όπως διαβεβαιώνει ο συγγραφέας, αποτελεί μια αναπόφευκτη εμπειρία. Αφού διέτρεξε το δράμα της μοναξιάς του έρωτα στο «Έρως και Πάθος», ο Aldo Carotenuto πραγματεύεται το ευαίσθητο θέμα της προδοσίας, εννοούμενης ως πράξης απαραίτητης προκειμένου η ψυχή, έγκλειστη ακόμη σε μια παρθενικότητα ασυνείδητη και χωρίς ενδοσκόπηση να μπορέσει να μυηθεί στο μυστήριο της ζωής και της αγάπης. Πράγματι, προδίδω και «προδίδομαι», σημαίνει «παραδίδομαι» σε ένα πεπρωμένο αναζήτησης που διανθίζεται από πτώσεις και ήττες. Σημαίνει αναγνωρίζω τον εαυτό μου ως το ξεχωριστό εκείνο ον, που για να επαναδομηθεί πρέπει να ελευθερωθεί από συλλογικά μοντέλα και προσταγές, δηλαδή να «προδώσει». Κάθε άτομο είναι παραδομένο στο κέλευσμα, εγγεγραμμένο στην ίδια εξελικτική δυναμική της ψυχής, να χειραφετηθεί από όλα εκείνα που το συντηρούν πιστό στην εικόνα του εαυτού του, την εικόνα που δεν ανταποκρίνεται στο ίδιο και που αντίθετα απαντά στα αιτήματα του κοινωνικού περιβάλλοντος ή στην επιθυμία των συνομιλητών του. Για τον ίδιο αυτό λόγο η διαδικασία εξατομίκευσης συνεπάγεται συχνά καταστάσεις ρήξης, αναπόφευκτες ρωγμές που σημαδεύουν τη ζωή μας. Από την προδοσία του γονέα προς το παιδί του, το οποίο «πλάθει με τη φαντασία του» πριν ακόμη το δει να γεννιέται, έως την προδοσία μέσα στο ζευγάρι και έως τις άλλες μορφές της, τα άλλα πρόσωπά της, τα λιγότερο συνηθισμένα. Την προδοσία του σώματος, της αρρώστιας, του θανάτου ή αλλιώς την εμπειρία του ορίου που βιώνεται ως ήττα και ως οριστική αποτυχία της ύπαρξης. Χωρίς προδοσία δεν δίνεται δυνατότητα απολύτρωσης και μεταμόρφωσης. Σ` εμάς εναπόκειται η επιλογή.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]