Οι ιστορίες αυτές δεν αποτελούν «ενότητα», όπως συνηθίζεται. Και γιατί να αποτελούν; Είναι σκόρπιες μνήμες, παλιές μέχρι και σημερινές. Ένας κόσμος πραγματικός. Όσο και ονειρικός. Ένας διάλογος-μονόλογος. Ένας δρόμος που έχει κι αυτός τη δική του ιστορία. Ράντζα με αρρώστους, ανάπηροι σε καροτσάκια, νοσοκόμες με πάπιες, καθαρίστριες με σφουγγαρίστρες, θρήνοι και σπαραγμοί στο νοσοκομείο της τρέλας. Όταν ο Έρωτας κι ο Θάνατος ανταμώνουν στ’ αντάρτικα λημέρια. Όνειρα απραγματοποίητα «κάποιου». Η εκδίκηση της πιτσιρίκας. Έχουν τα ζώα ευαισθησίες, και πόσο ζώα είναι; Ψαλμοί και φυσαρμόνικες, δυο παράλληλες ιστορίες. Όπου το ψέμα έχει κοντά ποδάρια. Το καροτσάκι που πετάει. Παραμύθι χριστουγεννιάτικο, όπου οι τρεις Μάγοι με τις καμήλες τους ψάχνουν μες στην Αθήνα το αστέρι της Γέννησης. Και τέλος, ένα παραμυθάκι για μικρούς και μεγάλους, βγαλμένο απ’ το μυαλό της μάνας μου. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]