Στις αρχές του 1890 ο Τσέχοφ έγραφε: «Οι συγγραφείς που θεωρούμε αιώνιους ή απλώς καλούς και μας αιχμαλωτίζουν μ` αυτά που γράφουν, έχουν ένα κοινό, πάρα πολύ σημαντικό γνώρισμα: Οδηγούν προς κάποια κατεύθυνση και καλούν και μας προς τα κει, κι εμείς αισθανόμαστε, όχι με το μυαλό αλλά με την ύπαρξη μας ολόκληρη, ότι έχουν κάποιο σκοπό». Κι ο Τσέχοφ αναζητούσε αυτόν τον σκοπό, ακούραστα, ανήσυχα. Ο Τσέχοφ δεν μπορούσε τελικά να βρει το κοινωνικό του ιδανικό. Όμως είναι μεγάλος για τη βαθύτητα και την ειλικρινή του μελαγχολία όσον αφορά αυτό το ιδανικό. Αυτό προσδίδει στον λόγο του, τον απλό και ήπιο τσεχοφικό λόγο, τη σοβαρότητα και την αυθεντικότητα ενός αληθινού έργου τέχνης. «Διαβάζοντας τα διηγήματα του Αντόν Τσέχοφ» έγραφε στα απομνημονεύματά του ο Μ. Γκόργκι «αισθάνεσαι τον εαυτό σου ακριβώς όπως σε μια μελαγχολική μέρα του όψιμου φθινοπώρου, όταν η ατμόσφαιρα είναι τόσο διαυγής, που διαγράφονται αδρά τα γυμνά δέντρα, τα στενόχωρα σπίτια, οι γκρίζοι άνθρωποι... Το πνεύμα του συγγραφέα, σαν φθινοπωρινός ήλιος, με άσπλαχνη καθαρότητα φωτίζει τις κατεστραμμένες οδούς, τους λοξούς δρόμους, τα στενόχωρα και βρόμικα σπίτια, όπου μέσα τους πνίγονται από πλήξη και ανία οι μικροί, θλιβεροί άνθρωποι, γεμίζοντάς τα με τα, δίχως νόημα, μισοκοιμισμένα τους τρεξίματα... Πλάι απ` αυτό το πληκτικό σταχτί πλήθος των αδύναμων ανθρώπων πέρασε ένας μεγάλος, πνευματώδης, προσεκτικός σε όλα άνθρωπος, κοίταξε αυτούς τους θλιβερούς ανθρώπους και, με μελαγχολικό χαμόγελο και ήπια αλλά βαθιά μομφή, με απελπισμένη λύπη, αποτυπωμένη στο πρόσωπο και στην καρδιά, με ειλικρινή, ωραία φωνή είπε: `Ζείτε απαίσια, κύριοι!`. Σ` αυτή τη μομφή, τη βαθιά και ειλικρινή, βρίσκεται η κοινωνική σημασία της τρεχοφικής δημιουργίας».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]