Η αυξανόμενη απελευθέρωση, διασυνδεσιμότητα και διαλειτουργικότητα των διαφόρων υποδομών και υπηρεσιών των μεταφορών έχουν δημιουργήσει πιο πολύπλοκες μορφές καταναλωτικής ζήτησης για μετακινήσεις αλλά και μηχανισμούς υποκατάστασης και συμπληρωματικότητας μεταξύ των μέσων μεταφοράς. Αυτές οι νέες συνθήκες, μαζί με τα ιδιαίτερα γεωμορφολογικά χαρακτηριστικά της Ελλάδας, συντελούν σε σημαντικές διαφοροποιήσεις στην επιλογή του τρόπου μετακίνησης και την προσπελασιμότητα μεταξύ των περιφερειών της χώρας. Η παρούσα μελέτη προτείνει ένα ολοκληρωμένο και θεωρητικά στέρεο μεθοδολογικό υπόβαθρο για την ολιστική διερεύνηση του ανταγωνισμού μεταξύ των επιβατικών μέσων μεταφοράς στην Ελλάδα. Βασίζεται σε επέκταση του Σχεδόν Ιδανικού Συστήματος Ζήτησης, λαμβάνοντας υπόψη πληροφορίες για τη χρονική και χωρική μεταβολή των οικογενειακών δαπανών για μετακινήσεις με βάση  Έρευνες Οικογενειακού Προϋπολογισμού. Τα αποτελέσματα δείχνουν την ανάγκη για θεώρηση των ευρύτερων επιδράσεων στη ζήτηση που προκαλούν μεταβολές στις τιμές κατανάλωσης κάθε μέσου στο συνολικό σύστημα μεταφορών. Οι πιο σημαντικές σχέσεις ανταγωνισμού εντοπίζονται μεταξύ των αστικών μέσων μαζικής μεταφοράς και του αυτοκινήτου Ι.Χ. και μεταξύ του αεροπλάνου και των χερσαίων υπεραστικών μέσων μαζικής μεταφοράς (υπεραστικού λεωφορείου και τρένου). Συνεπώς, ενδείκνυται η συνεπής διαμόρφωση και αξιολόγηση χωρικά στοχευμένων στρατηγικών στα πλαίσια μιας εθνικής πολιτικής μεταφορών, στην οποία θα εντάσσονται όλα τα μέσα, με στόχο την οικονομικά και περιβαλλοντικά βιώσιμη ανάπτυξη του συγκοινωνιακού συστήματος και των περιφερειών της χώρας. Τέτοιες στρατηγικές αναφέρονται στην ολοκληρωμένη τιμολόγηση της χρήσης των οχημάτων Ι.Χ. και των μέσων μαζικής μεταφοράς, ώστε να παραχθούν ποιοτικά αναβαθμισμένες, συνδυασμένες υπηρεσίες επιβατικών μεταφορών. Μακροπρόθεσμες πολιτικές, όπως ο συντονισμένος σχεδιασμός μεταφορών και χρήσεων γης, και άλλα διοικητικά και ρυθμιστικά μέτρα προτείνονται συμπληρωματικά με τις κρατικές ενισχύσεις και φορολογίες στον τομέα των μεταφορών.