Η ιστορία του Σέργιου είναι η ιστορία μιας γενιάς που κατόρθωσε να νικήσει τα θηρία και ηττήθηκε από τις ακρίδες. Δεκαετία του `60 προς το τέλος της, χειμώνας, χούντα στην πατρίδα του ήλιου. Μάης του `68, άνοιξη και ελπίδα στην υπόλοιπη Ευρώπη. Έλληνας, φοιτητής - μετανάστης, ο Σέργιος βρέθηκε για σπουδές στην Ευρώπη. Όμως στα δεκαεφτά του πίστευε ότι «ξερή, αδελφέ, είν` η θεωρία και χλωρό το χρυσόδεντρο μόνο της ζωής». Δύσκολες εποχές, που σημαίνει οι πιο ωραίες αναμνήσεις και τα πιο ωραία γλέντια. Τότε τουλάχιστον, αν και όπως πάντα μειοψηφία, τη βίωνε πιο ανώδυνα τούτη του τη στάση σαν την αληθινή ζωή. Βλέπεις, ήταν κι άλλοι πολλοί που αρνιούνταν να γλείψουν εκεί όπου είχαν φτύσει, που αρνιούνταν να περπατάνε στα τέσσερα για να ανέβουν οικονομικά ή κοινωνικά. Όχι δα ότι οι ψυχές ήταν καταγάλανες αλλά... μπροστά στη μαυρίλα που θα ακολουθούσε...
Τα χρόνια πέρασαν κι ο Σέργιος -τα μαύρα τα μαλλιά του κι αν ασπρίσαν- επέμενε να αντιστέκεται στο τεράστιο παλιρροϊκό κύμα της ρινοκεριάδας, που σάρωνε τους πάντες και, αναπάντεχα γι` αυτόν, ακόμη και τους πιο καλούς του φίλους. Εδώ και κει ξεφύτρωναν κάποια νυχτολούλουδα, εμφανίζονταν κάποιες πυγολαμπίδες και να σου πάλι νέες ανάσες, νέες ελπίδες για πιτσιρικάδες του μέλλοντος που θα σάρωναν τους πλαστούς του εφικτού παραδείσους, για λύτρωση από την αφόρητη για κείνον μοναξιά. Όλα αυτά είναι που του έδιναν δύναμη, από τη μια αυτός να παραμένει out, και από την άλλη να συλλυπάται τους παλιούς του γνώριμους, τους in, για το πόσο εύκολα ήταν ευτυχισμένοι. Το `χε πια πάρει απόφαση. Η μόνη αξιοπρεπής, η μόνη απλά ανθρώπινη στάση ζωής, ήταν η απόλυτη άρνηση της άρνησης. Για πάντα out λοιπόν και όσο αντέξει. Άλλος δρόμος δεν υπήρχε, αν δεν ήθελε ρινόκερος κι αυτός να καταλήξει. Γιατί «αυτό που είναι υπεράνω κάθε τιμής είναι εκείνο που έχει μια αξιοπρέπεια (...), ο άνθρωπος είναι συνεπώς υπεράνω κάθε τιμής».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]