Ό,τι ακούς, εδώ, καθώς πέφτουν τα μικρά, λεία βότσαλα, είναι ο ψίθυρος της χαμένης Ενότητας, που επιστρέφει σαν σύνθεση ή, ακόμη χειρότερα, σαν συναίρεση όλων των διαβαθμίσεων του λογοτεχνικού φάσματος. Όμως οι πιο πρακτικοί από μας, θα πρέπει πλέον να παραδεχτούμε ότι δεν έχουμε κάτι καλύτερο· κι ίσως δεν θα `χουμε ποτέ. Λοιπόν, αυτή η παραδοχή (αυτή η ταπεινότητα) είναι το λογοτεχνικό "θραύσμα", η μορφή που ο ποιητής Οκτάβιο Παζ θεωρεί ως εκείνη "η οποία καθρεφτίζει καλύτερα την κινούμενη πραγματικότητα όπου ζούμε και υπάρχουμε..." Σ` ένα τέτοιο καθρέφτισμα πάνω, γράφτηκε το ποίημα "Orphan Drugs", εν είδει ύμνου προς τη Φράση, τραγουδιού αφιερωμένου στον μονήρη Στίχο.

[...]

0101

"και πού βρίσκεται ο έρωτας όταν δεν τον ανιώθουμε;"

[...]

01001001

"τα λίγα λόγια είναι φτώχια· το Θραύσμα είναι φτωχό."

[...]