Όμως οι αυθεντικές σημειώσεις του περιθωρίου, που δεν καταχωρούνται χάριν απομνημόνευσης, έχουν χροιά ειδική μονάχα, και όχι έναν ειδικό σκοπό, αλλά κανέναν απολύτως και τούτο είναι που τους προσδίδει αξία. Έχουν μία κατάταξη λίγο πιο πάνω από την ευκαιριακή και μη μεθοδευμένη κριτική της λογοτεχνικής φλυαρίας - που όχι και τόσο σπάνια «κάνει κουβέντα, ώστε κουβέντα να γίνεται», ενώ τα μαρτζινάλια είναι η εσκεμμένη καταγραφή, τη στιγμή που το μυαλό του αναγνώστη επιθυμεί να ξαλαφρώσει από μια σκέψη· επιπόλαια ενδεχομένως, ανόητη και επουσιώδης, σκέψη ωστόσο, όχι απλά κάτι που θα μπορούσε να είναι κάποια παρελθούσα σκέψη και κάτω από πιο ευχάριστες συνθήκες. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]