(...) Το βιβλίο, που ξεκινά με τον ελληνικό Διαφωτισμό και τις πηγές του συνταγματισμού στην υπόδουλη Ελλάδα, φθάνει συστηματικά μέχρι και την κρίση του 1915-1917. Το τελευταίο -όγδοο- κεφάλαιο, που αφορά τις εξελίξεις στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου, έχει γραφτεί για άλλον σκοπό, έχει διαφορετική μεθοδολογία και, όπως θα δούμε στην οικεία θέση, έχει συμπεριληφθεί στην έκδοση με πρωτοβουλία των εκδοτών, μετά τον θάνατο του Καλτσά. Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του κεφαλαίου αυτού έγκειται στο ότι είναι γραμμένο σχεδόν παράλληλα με τα γεγονότα που διηγείται, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη χρήσιμη αποστασιοποίηση μιας επιστημονικής γραφίδας. Άλλωστε, ο Καλτσάς βρίσκει σχετικά συχνά την ευκαιρία, με αφορμή κάποιο γεγονός του σχετικά πρόσφατου παρελθόντος, να διατυπώσει γενικότερες πολιτικές σκέψεις για τα τεκταινόμενα της εποχής του, ευρισκόμενος τρόπον τινά σε έναν διαρκή διάλογο με αυτά. Ο ίδιος το αποδέχεται και το επισημαίνει, σπεύδοντας όμως να τονίσει ότι προσπάθησε να δει τα ιστορούμενα γεγονότα από αντικειμενική πολιτική σκοπιά. Τυχόν εκπτώσεις στην αντικειμενικότητα, γράφει, `θα πρέπει να αποδοθούν στη γενικότερη στάση και αντίληψη μου για την πολιτική` (my general temper and outlook in politics). (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]