Χωρισμένο σε τέσσερα μέρη -`Στάτους`, `Αυθορμητισμός`, `Αφηγηματικές δεξιότητες`, `Μάσκες και έκσταση`- που παρουσιάζονται περίπου στη σειρά με την οποία θα μπορούσε να τα προσεγγίσει μια θεατρική ομάδα, το βιβλίο εκθέτει τις τεχνικές και τις ασκήσεις που ο ίδιος ο Κιθ Τζόνστοουν θεώρησε ως τις πιο χρήσιμες και ενδιαφέρουσες. Το αποτέλεσμα είναι ένα βιβλίο ιδεών και συγχρόνως μια συναρπαστική εξερεύνηση της φύσης της αυθόρμητης δημιουργίας.
Το βιβλίο είναι καρπός είκοσι χρόνων υπομονετικής και πρωτότυπης εργασίας. Πρόκειται για ένα σοφό, πρακτικό και ξεκαρδιστικό οδηγό για την επιβίωση της φαντασίας. Αποτελεί αναγκαίο ανάγνωσμα για κάθε άνθρωπο με `καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία` που είχε την ίδια εμπειρία με το συγγραφέα: να δει το χάρισμά του φαινομενικά να συρρικνώνεται και να σβήνει. [...] Ανακαλύπτοντας εκ νέου τον φαντασιακό κόσμο της παιδικής ηλικίας, επανεξετάζει τα δομικά στοιχεία που τον συγκροτούν. Σε τι συνίσταται μια ιστορία; Τι κάνει τους ανθρώπους να γελάνε; Ποιες σχέσεις αιχμαλωτίζουν την προσοχή του κοινού και γιατί; Πώς σκέφτεται ο αυτοσχεδιαστής το επόμενο βήμα; Είναι απαραίτητη δραματουργικά η σύγκρουση; [...] Σε αυτά και σε άλλα θεμελιώδη ερωτήματα το βιβλίο δίνει αναπάντεχες και πάντα χρήσιμες απαντήσεις, οι οποίες επεκτείνουν τα όρια του θεάτρου στις δοσοληψίες της καθημερινής ζωής. Η πρώτη σκέψη που κάνει κανείς διαβάζοντας αυτά τα παιχνίδια για ηθοποιούς είναι να τα δοκιμάσει στα παιδιά του ή στον εαυτό του. [...] Όπως όλοι οι μεγάλοι υπέρμαχοι του ασυνείδητου, ο Τζόνστοουν είναι ένας σθεναρός ορθολογιστής. Θέτει έναν κοφτερό νου, καλλιεργημένο με ανθρωπολογία και ψυχολογία, στην υπηρεσία της κατεδάφισης του διανοουμενισμού στο θέατρο. Εκεί όπου δεν υπάρχει τεχνική ορολογία, αναπτύσσει τους δικούς του πρακτικούς όρους προκειμένου να δώσει όνομα στο απερίγραπτο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]