. . . Από την εγκατάστασή του εκεί, στο Πουατιέ, μέχρι και το θάνατό του, το 600 περίπου, η ζωή του θα σχετισθεί με τις δύο αυτές μοναχές που στάθηκαν η έμπνευση για τα 51 συνολικά ποιήματα - επιστολές, αφιερωμένα στις ίδιες από τον ποιητή. Ο σύγχρονος αναγνώστης σε αυτή την απλή, προσωπική και αυθόρμητη ποίηση με θέματα καθημερινά αλλά με ποιητική τέχνη δοσμένα - η οποία παραπέμπει σε κλασικούς που ντύθηκαν με χριστιανικό ένδυμα - θα ανακαλύψει τα συναισθήματα του ποιητή προς τη Δέσποινα Ραδεγούνδη και την Αδελφή Αγνή. Ο συμπαθής και αυθόρμητος Ιταλός ευνοούμενος των δύο μοναχών αποτυπώνει το παρθενικό ιδεώδες του 6ου αι., κληροδοτώντας μας το συναίσθημα του για τις δύο μοναχές που αγάπησε χωρίς να αποσκοπεί στη σάρκα: την εξιδανίκευσε. Λατρεύει και υμνεί την αγιότητα που ενσαρκώνει την αγνότητα της Θεοτόκου, αλλά ταυτόχρονα προαναγγέλλει και τον ιπποτικό, μυστικό έρωτα του 12ου αι.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]