[...] Γνώρισα τον Fernand Braudel το 1948. Αυτός υπήρξε για μένα δάσκαλος, σύντροφος, διευθυντής, φίλος. Τώρα δεν είναι πια ένας φίλος αλλά έγινε απλώς (!) ο Fernand Braudel. Παρόλα αυτά, εξαιτίας ενός συνόλου προσωπικών λόγων, οι οποίοι με έδεσαν με την δραστηριότητα και την ζωή του για ένα μεγάλο διάστημα, έχω την εντύπωση ότι δεν μπορώ να γράψω γι` αυτόν, αλλά μόνο να μιλήσω (κατά τρόπο ατελή και βέβαια μη αντικειμενικό, για να διευκρινίσουμε τα πράγματα). Ας πούμε λοιπόν ότι οι σελίδες αυτές δεν είναι παρά η προβολή της ιδέας την οποία έχω εγώ για τον Braudel ως ιστορικό, για τον Braudel ως διανοητή (βεβαίως δεν υπάρχει λύση της συνέχειας μεταξύ των δύο αυτών). Αυτό για το οποίο είμαι βέβαιος έξω από κάθε προσωπική εντύπωση είναι ότι ο Braudel έχει βεβαίως μια θέση προσδιορισμένη ανάμεσα στους μεγάλους οργανωτές της γνώσης των χρόνων μας. (από τη σελ. 44 του βιβλίου)