«. . . Ο βασικότερος στόχος της διοίκησης θα πρέπει να είναι η εξασφάλιση της μέγιστης δυνατής ευημερίας για τον εργοδότη, σε συνδυασμό με τη μέγιστη δυνατή ευημερία για τον εργαζόμενο. . . Κανείς ωστόσο δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως σε ολόκληρη την ιστορία του βιομηχανικού κόσμου το μεγαλύτερο ποσοστό των οργανώσεων τόσο των εργοδοτών όσο και των εργαζομένων προτιμά την αντιπαράθεση και όχι τη συνύπαρξη. . . Η πλειοψηφία εργοδοτών και εργαζομένων πιστεύει πως τα θεμελιώδη συμφέροντά τους είναι εξ ορισμού ανταγωνιστικά. Αντίθετα, η Επιστημονική Διοίκηση θεμελιώνεται πρωταρχικά στην πεποίθηση πως τα πραγματικά συμφέροντα και των δύο ομάδων ταυτίζονται πλήρως, καθώς η ευημερία του εργοδότη δεν μπορεί να διαρκέσει μακροχρόνια, αν δεν συνοδεύεται από ευημερία για τους εργαζόμενους και αντίστροφα». (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]