Φαίνεται πως η ιδιοτυπία αυτού του κύκλου ποιημάτων και η ανάγκη για επεξηγηματικό σχόλιο αρχίζει κιόλας από τον τίτλο: Divan del Tamarit. Μια αραβική λέξη κι ένα τοπωνύμιο. Το πρώτο, το Divan, θα μπορούσε να μεταφραστεί «συλλογή» και να είναι αρκετά κοντά στη σημασία της αραβικής λέξης. Το Tamarit είναι αμετάφραστο. Κι ο αναγνώστης ας κρίνει, αν προσθέτει τίποτα το γεγονός ότι αναφέρεται σ` ένα αγρόκτημα που είχε κάποιος θείος του Λόρκα, κοντά στη Γρανάδα. (...) Τα ποιήματα του Divan del Tamarit υποβάλλουν την αίσθηση του κύκλου, καθώς σύμβολα επανέρχονται από ποίημα σε ποίημα, για να φωτιστούν πρισματικά μέσα σε καινούργια κάθε φορά συμφραζόμενα. Μια προσπάθεια να επουλωθεί λεκτικά μια ανομολόγητη πληγή, που ξαναρχίζει με κάθε ποίημα, με μια παράθεση εικόνων, μέχρι να εξαντληθούν οι συνδυασμοί του λεκτικού. Κι αυτή η εξάντληση γίνεται, τελικά, ένα είδος θεραπείας, καθώς αφήνει μια υποψία πως το δημόσια και αισθητικά εκφερόμενο, που εισπράττουμε ως αναγνώστες, στοχεύει υποδόρια σ` ένα «εσύ» ιδιωτικό, που δεν αποκρίνεται. Και η σιωπή πολλαπλασιάζει τους λόγους, μέχρι που στο τέλος κατέχουμε μια θεωρία για μια προβληματική ανταπόκριση στην ερωτική επιθυμία. Ως γνήσιος ποιητής, ο Λόρκα καταθέτει το όριο και τη μοίρα του. Αντί της ανταπόκρισης στις εκκλήσεις του, εξάντληση των μέσων του. Αντί της εκπλήρωσης, ποιήματα. (...)

[Απόσπασμα από σημείωμα μεταφραστή]