`Σου εύχομαι να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς...`. Αφόρητα κλισέ. Πετάξτε το. Για τη λογοτεχνία όλοι οι καιροί έχουν ενδιαφέρον, μιας και η βασική της λειτουργία είναι να δομεί ένα παράλληλο, εναλλακτικό σύμπαν. Η λογοτεχνία αρθρώνει λόγο για τη στιγμή του βομβαρδισμού της Δρέσδης αλλά και για το πιο αδιάφορο θρόισμα φύλλου που παρατηρεί μια βαρετή χωρική στην αυστραλιανή επαρχία. Απλώς όταν επέρχονται κοσμοϊστορικά γεγονότα μεταμορφώνεται και η ίδια, η λογοτεχνία εννοώ, ίσως όμως και η χωρική. Άλλοτε τρέχει πίσω τους ασθμαίνοντας, άλλοτε μένει άφωνη και σιωπηλή μέχρι να κατασταλάξουν μέσα της τα συμβάντα που θα οδηγήσουν στη γέννηση κάποιων άλλων φαντασιακών.
Η κρίση λοιπόν γεννάει νέες ιστορίες. Ο συγγραφέας βρίσκεται πάντα σε κρίση, όπως και να την εννοήσει κανείς. Και η ίδια η τέχνη εντείνεται όσο εντείνεται η κρίση. Σαν δυνάμεις αντίρροπες. Εμείς αυτές τις δυνάμεις δε θέλουμε να τις δαμάσουμε, να τις τιθασεύσουμε. Θέλουμε να τις απελευθερώσουμε.
Θα προσπαθήσουμε λοιπόν σε αυτή τη συλλογή να δούμε μικροϊστορίες της κρίσης μέσα από είκοσι δύο διαφορετικά μάτια. Συν τα επιπλέον των αναγνωστών.
Οι συλλογές διηγημάτων χρειάζονται λοιπόν μια αφορμή για να συγκροτηθούν. Κι εμείς δυο λόγια να σας πούμε για αυτό. Καταλήγω εν τέλει πως δε θέλησα να γράψω μια θεωρητική δικαιολόγηση του γιατί κάναμε αυτή τη συλλογή. Απλώς κάνουμε αυτό που ξέραμε από πάντα: γράφουμε. Και ονειροπολούμε. Και ματαιοπονούμε ασφαλώς.
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]