Το έργο του Bela Tarr είναι ό,τι πιο καινούριο και συναρπαστικό έχει προκύψει, ως πρόταση, στο χώρο του κινηματογράφου τα τελευταία χρόνια. Θα ’λεγα ότι δεν πρόκειται μόνο για μια μοναδική σκηνοθετική σύλληψη ενός σύμπαντος σε αποσύνθεση, για ένα Αποκαλυπτικό και σκοτεινό πανδαιμόνιο υγρών τοπίων και απρόβλεπτων ανθρώπων, αλλά και για μια ασύγκριτη εμπειρία, ένα είδος trip όπου ο εμβρόντητος και αποσβολωμένος θεατής, τυλιγμένος σε περίεργες εικόνες και ήχους, αφήνεται στη μακρόσυρτη μελωδία και την απελπισμένη ατμόσφαιρα που δυϊλίζει ο διαβολικός οραματιστής Bela Tarr. Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης παρουσιάζει, φέτος, για πρώτη φορά στη χώρα μας, όλο το έργο του Ούγγρου σκηνοθέτη: οκτώ ταινίες μεγάλου μήκους (μεταξύ των οποίων το σχεδόν οκτάωρο Satantango) και τρεις μικρού μήκους. Είναι μια σπάνια ευκαιρία. Δεν ξέρω αν θα ξαναπαρουσιαστεί.
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]