`Η κατανόηση του μεσογειακού μπρουταλισμού των Δημήτρη και Σουζάνας Αντωνακάκη -συμπυκνωμένη σκέψη η οποία τους ακολουθεί εδώ και τρεις δεκαετίες ως προς τον τόπο, το τοπίο και την κατασκευή- προϋποθέτει ότι έχει ληφθεί υπόψη το οικουμενικό πλαίσιο μέσα στο οποίο διαμορφώθηκε η αρχιτεκτονική των πενήντα τελευταίων ετών στην Ευρώπη. Η αρχιτεκτονική τους, εντάσσεται σε ένα πλαίσιο το οποίο ξεπερνά άνετα τα σύνορα της Ελλάδας, δηλαδή αυτά του Παλαιού Κόσμου.
Το έργο τους προφανώς εγγράφεται επίσης, θεωρούμενο από πολλές απόψεις, σε μια συνέχεια ορισμένων τάσεων που παραπέμπουν στους Έλληνες μοντερνιστές, όπως στον Δημήτρη Πικιώνη και στον Άρη Κωνσταντινίδη. [...]
Αλλά εκτός από τις στρατηγικές του σχεδιασμού, οι οποίες απορρέουν από την οικεία σχέση τους με την ιστορία της ελληνικής αρχιτεκτονικής και των πρωταγωνιστών της, υπάρχουν άλλες σκηνές και άλλα ζητήματα, στα οποία παραπέμπουν τα πρόσφατα ή παλιότερα οικοδομήματα των Δημήτρη και Σουζάνας Αντωνακάκη που πηγάζουν από συζητήσεις και αντιθέσεις τις οποίες προκάλεσε ο μεταμοντερνισμός πριν από λίγα χρόνια.`
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]