Λευκωσία, 10 Μαΐου 1956, κάπου μεσάνυχτα. Ο Μιχαλάκης Καραολής ετοιμάζεται να διαβεί χειροδέσμιος το κατώφλι του κελιού των μελλοθανάτων και να βαδίσει προς το μουντό κτίριο της αγχόνης. Είναι ο πρώτος μιας μεγάλης εποποιίας. Στο βιβλίο αυτό καταγράφεται - με εικόνες και κείμενα - μια σκληρή ιστορία. Είναι η ιστορία δεκατριών παιδιών, που δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Εννιά απ` αυτά έζησαν - πριν από κάπου 45 χρόνια - τις στερνές τους ώρες στην πτέρυγα μελλοθανάτων των κεντρικών Φυλακών Λευκωσίας και γνώρισαν τη δοκιμασία της αγχόνης. Οι άλλοι τέσσερις, σκοτώθηκαν πολεμώντας. Και οι δεκατρείς ενταφιάστηκαν σ` αυτό που επικράτησε να λέγεται «φυλακισμένα μνήματα». Και λέγεται έτσι, γιατί οι δεκατρείς παρέμειναν κρατούμενοι ακόμα και μετά το θάνατό τους, κλεισμένοι σ` έναν μαντρωμένο χώρο με συρματοπλέγματα κι ένοπλους φρουρούς. . . Ο συγγραφέας είναι ένας ξεχωριστός πνευματικός άνθρωπος, που έζησε αυθεντικά και πρωτότυπα την κυπριακή τραγωδία και πήρε μέρος στον ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα του 1955-59. Στο βιβλίο του περιέχονται μοναδικές, μαρτυρίες για τη ζωή, τη δράση και το ήθος των εγκάθειρκτων νεκρών, καθώς και την ύστατη στάση ζωής που κράτησαν, μπροστά στον θάνατο. Σήμερα, απαλλαγμένοι από κατανοητές ή μη εμμονές σε διχαστικά σύνδρομα και ιστορικές μονομέρειες, ίσως πρέπει να σκύψουμε με προσοχή σ` αυτό το πόνημα - μαρτυρία, που είναι επικεντρωμένο και αφιερωμένο στη μνήμη του Καραολή, του Δημητρίου, του Αυξεντίου, του Μιχαήλ, του Πατάτσου, του Δράκου, του Παναγίδη, του Λένα, του Μάτση, του Ζάκου, του Κουτσόφτα, του Μαυρομμάτη και του Παλληκαρίδη, μια μνήμη που ανήκει σε όλους ανεξαιρέτως τους Έλληνες. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]