Η υπερκινητικότητα, όπως γνωρίζουμε, έχει γίνει η αιτία να χυθεί πολύ μελάνι, εδώ και αρκετά χρόνια. Έχει γίνει εμβληματική γιατί επάνω της συγκεντρώνονται σήμερα διαμάχες και αντιπαραθέσεις που παραπέμπουν σε μια μακρόχρονη ιστορία αντιθέτων ρευμάτων στην παιδοψυχιατρική: οργανογένεση / ψυχογένεση, παιδαγωγική αντιμετώπιση και επανεκπαίδευση / ψυχοθεραπεία, ιατρικό μοντέλο / ψυχοπαθολογικό ή ψυχαναλυτικό μοντέλο, φαρμακοθεραπεία / ψυχοθεραπευτική προσέγγιση και τελικά σώμα / ψυχή. Με τον όρο αναστολή περιγράφουμε τη στάση του παιδιού σε απόσυρση, τη μη συμμετοχή του στη λεκτική και συναισθηματική επικοινωνία. Η αναστολή παραπέμπει στο λιγότερο ή περισσότερο έντονο και διάχυτο περιορισμό των διαφόρων ψυχικών λειτουργιών του υποκειμένου, με σκοπό να προστατευθεί από το άγχος. Το παιδί στερείται λιβιδινικής ικανοποίησης περιορίζοντας τις σχέσεις του με τον άλλο και τις νοητικές του επενδύσεις με απουσία ευχαρίστησης της λειτουργίας του Εγώ .Το βιβλίο έχει σκοπό να προβάλλει την ψυχοπαθολογική προσέγγιση αυτών των θεμάτων. Η διεργασία ανάδειξης της έννοιας των συμπτωμάτων επιβεβαιώνει μια πολυπαραγοντική θεώρηση των ψυχικών διαταραχών κατά τη διάρκεια της αναπτυξιακής πορείας και δίνει την ευκαιρία για μια πολυδιάστατη θεραπεία.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]