Ο συστημικός τρόπος προσέγγισης στην αντιμετώπιση των ψυχιατρικών περιστατικών μπορεί να είναι χρήσιμος. Γιατί αναπτύσσει περιγραφές λύσεων εκεί που μέχρι τότε επικρατούσαν περιγραφές προβλημάτων. Στη διαδικασία αυτή μπορούν οι ασθενείς μας να μας συμπαρασύρουν δημιουργικά με τη συμπεριφορά τους σε ασυνήθιστους τρόπους σκέψης. Το γεγονός ότι σ` αυτή την πορεία το χιούμορ όχι μόνο δεν λείπει, αλλά και συχνά κυριαρχεί, δεν είναι μόνον ευχάριστο αλλά και ιδιαίτερα χρήσιμο. Η αποκατάσταση ενός ασθενούς δεν είναι μία γραμμική διαδικασία, που το τέλος της είναι προδιαγεγραμμένο και οφείλει να οδηγεί σε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Το να δουλεύεις αποκαταστασιακά υπονοεί πολύ περισσότερο την υποχρέωση να καθιστάς δυνατή την ανάδυση της ατομικότητας, να τιμάς την αυτονομία και να επιχειρείς από κοινού με τον ασθενή έναν περίπατο στην αγορά των δυνατοτήτων. Την επιλογή μένει να την κάνει ο ίδιος.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]