Ο Κάρολος Ράινχαρτ δεν είναι ούτε ψυχολόγος ούτε φιλόσοφος ούτε ιστορικός ούτε ποιητής - παρ’ όλο το γνωστικό του υπόβαθρο ως προς τους συγκεκριμένους τομείς και την ευαισθησία του παραμένει πάντοτε ένας φιλόλογος μεγάλου βεληνεκούς με το πιο ουσιαστικό νόημα της λέξης. Ως φιλόλογος είναι που πραγματεύεται ζητήματα ποιήσεως, φιλοσοφίας και ιστορίας, όπως αυτά περιστρέφονται στην άτρακτο της ψυχο-λογίας. Ο Πλάτων, ο Όμηρος, ο Ηρόδοτος κι ο Θουκυδίδης - οι τέσσερις άξονες των δοκιμίων αυτού του τόμου - υπήρξαν, από την άποψη αυτή, κατ’ εξοχήν ψυχο-πομποί, πλάστες και διαμορφωτές ολόκληρων κόσμων, ακροατές και εκφραστές του λόγου της ψυχής. «Τι είναι αυτή η ψυχή; Καμιά επιστήμη, καμμιά αξίωση αρετής δεν την καλύπτουν, δεν είναι ψυχολογική ούτε θεολογική ούτε μεταφυσική έννοια: είναι το τι της πάλης, η θρυαλλίδα που ανάβει τη μάχη. Έχει τα παληά της πεπρωμένα και τις καινούργιες της ανάγκες, μέσα της λαγοκοιμούνται μεγαλεία που μόλις μπορεί κανείς να τα φανταστεί ενώ διατρέχει και τον κίνδυνο να τα χάση· άλλοτε αντίκρυσε πράγματα τρανά, πίσω της όμως έχει και τρανούς φόβους. . . είναι η αρχαία, αναγεννημένη πνεύματι ψυχή του ελληνισμού».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]