(. . .) Όσοι κατάφεραν να δουν τη ζωή από μια αληθινή οπτική γωνία, αυτοί δηλαδή που αγκάλιασαν την ύλη με πνευματικότητα και βλέπουν γύρω τους παντού ομορφιά, ονομάστηκαν άγιοι από τη μίζερη σκέψη μας. Στην πραγματικότητα όμως αναγεννήθηκαν εξ «ύδατος και πνεύματος», κάνοντας πράξη την προτροπή του Ιησού για μια γαλήνια διαδρομή της ζωής μας. Ο συγγραφέας σε αυτό το μυθιστόρημα ονομάζει μέσα από τις χωροχρονικές εκτροπές των ηρώων του αυτή την πραγματικότητα και μας προτείνει την αλλαγή της οπτικής μας γωνίας, μέχρι οι χωροχρονικές εκτροπές της σκέψης μας να ταυτιστούν με τη μεγάλη αλήθεια. Μας βεβαιώνει πως στη ζωή δεν υπάρχει αδικία αλλά λανθασμένη εκτίμηση των φαινομένων με τα οποία εκφράζεται η ζωή μας, πως τα απρόοπτα είναι δικά μας μορφογενετικά πεδία, τα οποία συναντάμε όταν μορφοποιηθούν, γι’ αυτό πρέπει να προσέχουμε τι ονειρευόμαστε στη ζωή μας. Μας προτείνει μάλιστα να υπομονεύουμε μέχρι την αναγέννησή μας, αφού δύναμη χωρίς καρτερικότητα είναι αδυναμία. Τέλος, τολμά μια μεταφυσική προσέγγιση της πραγματικότητας λέγοντάς μας πως, αφού η βαρύτητα είναι κυρίαρχος νόμος της ύπαρξής μας και καμπυλώνει τα πάντα, τότε αυτό που βιώνουμε εδώ ανάλογα με τη χωροχρονική εκτροπή μας, κάπου αλλού στο καμπύλο Σύμπαν μπορεί να το βιώνουμε διαφορετικά, και αυτό είναι η ελπίδα της ανικανοποίητης χωροχρονικής εκτροπής της ζωής μας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]