Το χώμα θα μας συστήνει πάντα, θα μας ολοκληρώνει και ταυτόχρονα θα μας παρακολουθεί με τον παρασημαντικό του τρόπο, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ακραιφνής υποδόρια μουσική περιδίνησή του, η άπειρη και πολύσημη γλώσσα των υλικών του που θροΐζουν, καθώς κοσμούν την ανεπαίσθητη γειτνίαση του σώματός μας με την πλαστική και πολύμορφη ιδιοσυστασία του. Το χώμα είναι το βάλσαμο της όρασης, η δεκτικότητα των υποδοχών του γίνεται η παγηγορία της αφής, η οσμή του εγείρει και αναστατώνει την όσφρηση. Το χώμα γίνεται το πιο εύχρηστο κλειδί για τη λειτουργία όλων των αισθήσεων.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]