[...] Τα προλογικά κείμενα σε βιβλία που έχουν να κάνουν με την παρουσίαση του έργου μας, ιδιαίτερα όταν πρέπει να τα γράψουμε εμείς οι ίδιοι, είναι ό,τι πιο δύσκολο μπορεί να φανταστεί κανείς. Από την αρχή, η σκέψη μου ήταν πως όφειλα να αφήσω τις εικόνες να μιλήσουν από μόνες τους. Κι αν έπρεπε κάποιο κείμενο να προηγηθεί, αυτό δεν θα μπορούσε παρά να είναι ένα κείμενο υποδοχής του αναγνώστη, και φυσικά του θεατή. Ώστε το καθένα από αυτά τα δυο -το κείμενο δηλαδή από τη μια και οι εικόνες από την άλλη- να επωμιστεί τον δικό του ρόλο. Κυριάρχησε επίσης εξαρχής και η άποψη πως σε ένα τέτοιο προλογικό κείμενο δεν θα έπρεπε να αποπειρώμαι να εξηγήσω τα ανεξήγητα. [...]