Όταν πρωτάκουσα την απελπισμένη κραυγή κάποιου γονιού `χάνω το παιδί μου`, στην αρχή σφίχτηκε ή καρδιά μου, συμπόνεσα το γονιό και συμμερίστηκα κι εγώ την απελπισία του. Ύστερα ό κρυμμένος μέσα μου Φαρισαίος, ό ηθικολόγος, άρχισε να καταρτίζει καταλόγους ενοχών για λογαριασμό του γονιού, τι λάθη και τί εγκλήματα έκαναν και οι δυο γονείς στην αγωγή του παιδιού τους. Και τα πράγματα δικαιώνουν πάντοτε τον ηθικολόγο... Όταν πέσομε στα πόδια συντριμμένοι ζητώντας το έλεος του Θεού για τα παιδιά μας, θ` αρχίσουν ν` αλλάζουν και τα παιδιά μας. Διατηρώ έντονη τη μνήμη της έκπληξής μου από τα λόγια του Γέροντα Πορφυρίου, όταν του λέγαμε πώς ανησυχούμε για τα παιδιά μας κι αγωνιζόμαστε να τα κάνουμε καλύτερα: - Εσείς να γίνετε καλύτεροι κι αφήστε τα παιδιά σας ήσυχα· μή τα βασανίζετε...
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]