Μετά την Έσθερ, όπου τα αισθήματα τείνουν να εξαφανιστούν, αφού αναφύονται όλο και πιο αργά και κρατάνε λιγότερο χρόνο κάθε φορά, το μυθιστόρημα Χαμόγελο στο Χάρο ήταν αναμενόμενο.

Σ` αυτό το μυθιστόρημα η Ι. Κ., αφού έχει απογυμνώσει τους χαρακτήρες της από αισθήματα κι έχει οπλίσει το χέρι τους, επιχειρεί τη λογοτεχνική αναβίωσή τους από την «κινούμενη εικόνα» στις σελίδες της.

Άνθρωποι που υπάρχουν μόνο για το συγκεκριμένο ρόλο. Η προηγούμενη ζωή τους σκοτεινή, το μέλλον τους άγραφο. Η αγάπη, η συνείδηση, η μεταμέλεια έχουν υποχωρήσει στο στιγμιαίο, στη βία, στην ασίγαστη δίψα για περισσότερη ισχύ πέρα από τα όποια σύνορα.

Η Ι. Κ. ανασυνθέτει σε μυθιστόρημα τις «οικογένειες» που εξολοθρεύουν και εξολοθρεύονται, στον κινηματογράφο, από μια ιδιωτική φιλοσοφία ζωής που στερείται κάθε αισθήματος και τις κρατάει έξω από τους κοινωνικούς κώδικες. Η δίψα του χρήματος και της επιβολής της θέλησης των «οικογενειών» περνάει μέσα από τυποποιημένους χαρακτήρες, που έχουν αναπλαστεί με πειστικότητα και δεξιοτεχνία από τη συγγραφέα.

Οι «οικογένειες» δρουν τώρα πλέον όχι μόνο σε συγκεκριμένες πόλεις, όπως τις γνωρίσαμε στον κινηματογράφο, αλλά σε οποιαδήποτε πρωτεύουσα ή μεγαλούπολη στον κόσμο. Ωστόσο, υπάρχει ένα στοιχείο που υποκινεί τον αναγνώστη σε μια αμφιβολία. Είναι αυτό μόνο; ή πρόκειται για αλληγορία; Η γραφή σύντομη, κοφτή στους διαλόγους, ευπρεπής, σχεδόν τεχνοκρατική, παραπέμπει σε επίσημα κλιμάκια που αντιπροσωπεύουν την επεκτατική πολιτική κυβερνήσεων δυναμικών κρατών.