Οι κηλίδες αίματος είχαν ποτίσει το λουλουδάτο φόρεμα του μικρού κοριτσιού λες και κάποιος είχε πετάξει μια χούφτα πέταλα στην πλάτη της. Την παρατηρούσε προσεκτικά· τα θαμπά μαλλιά, τα μάτια της που είχε κλείσει με το χέρι του, το αίμα που κατηφόριζε στο λαιμό της. . . Ο κορμός της νεκρής γυναίκας κειτόταν στο παγκάκι, τα πόδια της ακουμπούσαν κάτω, στο λιθόστρωτο. Καθώς απομάκρυνε το βλέμμα του από το πτώμα, κοίταξε πέρα, προς το σπίτι του Ντέκλαν Σκοτ. Ύστερα από την εξαφάνιση της τετράχρονης κόρης του στους Χαμένους Κήπους του Χέλιγκαν, το τελευταίο πράγμα που χρειαζόταν τώρα ήταν ένα πτώμα στην αυλή του. Τρεις υποθέσεις. Τρία εγκλήματα που, φαινομενικά, δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Αν κάτι έχει μάθει όλα αυτά τα χρόνια ο επιθεωρητής της Σκότλαντ Γιαρντ, Ρίτσαρντ Τζούρι, είναι ότι στον κόσμο της παρανομίας δεν υπάρχουν απλές συμπτώσεις. Αυτή τη φορά, το ένστικτό του υπαγορεύει ότι κάποιος, ασαφής ακόμα, κρίκος συνδέει τους δύο φόνους και την εξαφάνιση του μικρού κοριτσιού με ένα κύκλωμα παιδεραστίας. Η διαίσθηση, ωστόσο, δε στοιχειοθετεί αποδείξεις. Δεν καταδεικνύει ενόχους. Δεν επιβεβαιώνει υποψίες. Ίσως, όμως, οδηγήσει την έρευνά του σε ανεξιχνίαστα μονοπάτια, εκεί όπου οι σκέψεις παύουν να μουδιάζουν, τα πρόσωπα αποκτούν τις πραγματικές τους διαστάσεις και το ψέμα ξεχωρίζει μια για πάντα από την αλήθεια. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]