`Βάστα, βάστα σαν το θόλο
Όταν κάθε του πέτρα είν` έτοιμη να πέσει.
Πρόσφερε το μέτωπό σου σαν την κορφή του θόλου
Στων Θεών τους κεραυνούς και κραύγασε: χτυπάτε!
Κι άσε να σε συγκλονίζουν
Όσο μια πνοή ζωής στο νεανικό σου στήθος
Θα συγκρατεί πέτρες κι ασβέστια`

Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ κατοικεί σε δυο κόσμους: στη φλογερή σφαίρα της φαντασίας και στην ψυχρή και θετική σφαίρα της ανάλυσης· γι` αυτό διπλή είναι η τέχνη του και προσανατολίζεται προς τα δυο αντίθετα άκρα. Πολλοί μπερδεύουν το δραματουργό και τον αφηγητή Κλάιστ.
Στη πραγματικότητα οι δυο αυτές μορφές τέχνης εκφράζουν μιαν έκδηλη αντίθεση, τη διάσταση του εσωτερικού του Εγώ σ` όλη της την έκταση. Ο δραματουργός Κλάιστ καταπιάνεται με πάθος με το θέμα του, του μεταδίδει όλον τον πυρετό που τον καίει· ο αφηγητής Κλάιστ πασκίζει να κρύψει το ενδιαφέρον που αισθάνεται για το ίδιο το αφήγημά του, προσπαθεί να βγάλει τον εαυτό του απ` τη μέση και μένει στην πάντα, γιατί φοβάται μην ξεφύγει μια πνοή απ` τα χείλη του και μεταδοθεί στο έργο του.
Πάντα η τέχνη του Κλάιστ επιζητεί το υπερθετικό...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]