Το βιβλίο αυτό αποτέλεσε ορόσημο στη μεγάλη συζήτηση που έγινε μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο κάτω από τη νωπή εντύπωση των βαρβαροτήτων του: σε ποιον βαθμό η επικρότηση της αντίληψης για τη σχετικότητα των κανόνων του δικαίου και των ηθικών αξιών, όπως υποστηρίχτηκε από το θετικισμό στη νομική επιστήμη και από την κυρίαρχη τάση της νεότερης κοινωνιολογίας, ευνοεί την ηθική αδιαφορία και τελικά την απανθρωπία; Ο Στράους, αρνούμενος τα θεμελιώδη αξιώματα του ιστορισμού και του σχετικισμού, ζητά ν` αποδείξει ότι μια ανθρωπιστική κοινωνία μπορεί να στηριχτεί μόνο στην ιδέα ενός αναλλοίωτου φυσικού δικαίου. Διαγράφει το περίγραμμα της ιδέας αυτής με βάση την αρχαιοελληνική σκέψη, και εξετάζει κατόπιν την αποκοπή της νεότερης πολιτικής φιλοσοφίας από το κλασσικό φυσικό δίκαιο.