`... ο κόσμος ήταν και είναι κάτι άλλο από εμάς. Ή ύπαρξή μας κι ό,τι έξω από την ύπαρξή μας, είναι δυο στοιχεία που τελούν αναμεταξύ τους σε ένταση, παρ` όλο που όταν λέμε πως υπάρχουμε, εννοούμε πως υπάρχουμε μέσα στα πράγματα του κόσμου. Εδώ στεριώνεται αυτός ο διχασμός υποκειμένου και αντικειμένου μαζί μ` όλη του την ένταση, που δεν έπαψε να υπάρχει, κι όλον τον μηδενισμό που προέρχεται απ` το σφάλμα του πεπερασμένου. Φυσικά, δουλειά του ποιητή, του καλλιτέχνη, είναι να συμφιλιώνει το υποκείμενο με το αντικείμενο. Εδώ όμως βρίσκεται η δυσκολία και το αδιέξοδο, ύστερα απ` την έλευση και τη συνειδητοποίηση του μηδενός. Πώς να μιλήσεις για το μηδέν, το κενό, το τίποτα; Οι λέξεις -το όργανο- του ποιητή έχουν φθαρεί ανεπανόρθωτα, όσο κανένα άλλο μέσον τέχνης, από άσχετες ιστορικές επιχώσεις εννοιών. Κι όμως ο ποιητής με τις λέξεις πρέπει να δουλέψει κι η δυσκολία είναι γι` αυτόν πως να εκφράσει τ` ανέκφραστα εντατικά όρια της ύπαρξης, τα προανθρώπινα και τ` αρχετυπικά μ` όλες αυτές τις φθαρμένες λέξεις και τις φθαρμένες εκφράσεις ενός τέλεια καλουπωμένου κόσμου...` (ΑΛΕΞΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΣ, Θεσσαλονίκη, 26.9.1975 από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
ΥΔΡΙΑ
Δεν έχω ήλιο να σε κρατήσω
Δεν έχω ήλιο να σε κρατήσω
Φόρεμα να σε ντύσω
Μένει μόνο ο ύπνος μου να σε δέχεται
Στίς μυστικές του κρύπτες
Στίς ανεκπλήρωτες διαθέσεις του
Να σε μαζεύει λίγο λίγο
Σταγόνα σταγόνα μέσα στίς φούχτες μου
Τόσο θρυμματισμένα τόσο επώδυνα
Σαν ένα καθρέφτη ραγίζοντας στο πρόσωπό μου
Έτσι ράγισες έτσι νυχτώνεις
Σβήνοντας ένα ένα όλα τα φώτα
Να γίνει η μεγάλη σιωπή
Να γίνει η μεγάλη στέρηση
Τίμημα της πολλής αγάπης
Τίμημα της πολλής στοργής