Ένα γάμο ήθελα πάντα να κάνω στη ζωή μου, όχι με άνθρωπο αλλά με το διαβατήριό μου. Ναι, το διαβατήριό μου ήταν, είναι και θα είναι η πιο σταθερή μου σχέση.
Στη ζωή μου με ευεργέτησαν τα ταξίδια! Δώσαν φτερά στην ψυχή μου, δώσαν δύναμη, όπως δίνει ένας μοναδικός, παθιασμένος έρωτας! Ποτέ δε σκέφτηκα να βολευτώ ή να κουτσουρέψω ασφαλισμένα τη ζωούλα μου. Αγαπούσα τα λιβάδια, τις θάλασσες, τον ουρανό, τα κτήρια, τις πόλεις, τα ζώα, τις πέτρες, την άμμο, τα ποτάμια!
Αγαπούσα τη σκέψη να γυρίσω όλο τον πλανήτη, να δω κάθε του γωνιά. Για μένα αυτός ήταν ο έρωτας και όχι ο ανθρώπινος με τη μίζερη ζήλεια, τον εγωισμό, την τυραννία. Όπως είπε και ο Νίτσε, οι άνθρωποι ερωτεύονται το πάθος και όχι το αντικείμενο του πόθου. Οι άνθρωποι, παράξενα πλάσματα, άγρια, έχουν χάσει οι περισσότεροι κάθε επαφή με τα ανθρώπινα απλά, την ελευθερία, την ψυχή τους, βολεμένοι στην πνευματική αδράνεια, παλεύοντας για την φαντασμαγορία του τίποτα.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]