Ένα από τα θεωρητικά και ιδεολογικά μορφώματα του δυτικού νεωτερικού ορθολογισμού είναι η σχέση μεταξύ φολκλόρ και παράδοσης. Η διάκριση ανάμεσα στη βιωματική και τη ιδεολογική εμπειρία, καθώς επίσης στην πολιτισμική και την πολιτική αναπαράσταση δεν είναι εύκολη υπόθεση, ούτε για τους ερευνητές του παρελθόντος ούτε για τα μέλη των παραδοσιακών κοινωνιών στα οποία αναφέρονται οι ερευνητές. Η συζήτηση για το φολκλόρ είναι πρωτίστως μια συζήτηση για τη θεωρητική κατασκευή κα τις πολλαπλές χρήσεις της έννοιας `παράδοση`. Ταυτόχρονα, ωστόσο, είναι δυνάμει και μια ευρύτερη συζήτηση για την ερμηνεία της πραγματικότητας και τις πολύπλευρες διαστάσεις, πολιτικές και άλλες, που ελευθερώνει και επικυρώνει ο λόγος για το παρελθόν, το ιστορικό και βιωματικό παρελθόν συγκεκριμένων κοινωνιών και μεμονωμένων ανθρώπων, ερευνητών και παραδόσεων. Ιδανικό πεδίο για τη διερεύνηση της σχέσης φολκλόρ και παράδοσης αποτελούν οι διάφορες μορφές σύγχρονου θεάματος (spectacle) και υπερθεάματος (show). Στις εκδηλώσεις αυτές διαπλέκονται διάφορες παραστάσεις και αναπαραστάσεις της παράδοσης, καθώς επίσης ποικίλες όψεις του φολκλόρ. Η σύνθετη πραγματικότητα της μουσικής και της χορευτικής διάστασης των θεαμάτων και υπερθεαμάτων γίνεται συνθετότερη αν ληφθεί υπόψη και η πραγματικότητα της πρόσληψής τους.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]