Για τον Φλωμπέρ, η ζωή άρχισε και τελείωσε στη Νορμανδία. Τη φαντασία του την έθρεψε η επαρχία, όπως η Τουραίνη έθρεψε του Μπαλζάκ, και η Προβηγκία του Ζολά, στην αλληλουχία των μεγάλων γάλλων μυθιστοριογράφων του δέκατου ένατου αιώνα. Ήταν η τοπιογραφία της νιότης και όλης της υπόλοιπης ζωής του. Ήταν η γεύση στο στόμα του και η κατάφυτη φυλακή όπου ονειρευόταν τις ερήμους. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]