Ένα γνήσιο noir, σαν καλή αμερικάνικη ταινία του `40, με κοφτούς ρυθμούς, με πλοκή που δεν ξεστρατίζει ποτέ απ` το στόχο της και χαρακτήρες πλασμένους μ` έναν τρόπο εντελώς πέρα από τα κλισέ του είδους: ο Πέρικλε, που `το επάγγελμά του είναι να ξεκωλιάζει κατ` εντολή`, άνθρωπος-εκτελεστικό όργανο των ναπολιτάνικων συμμοριών, διασχίζει όλο το μήκος της ημιφωτισμένης, αλλά πέρα για πέρα ρεαλιστικής, ζωής του μαφιόζικου υποκόσμου, για να αναρριχηθεί τελικά ως την κατάκτηση της δικής του φέτας `αυθεντικότητας`: «Ήθελα να αποδείξω στον εαυτό μου ότι ήμουν άνθρωπος, αλλά όταν κάποιος, για να αποδείξει ότι είναι άνθρωπος, κάνει αυτό ακριβώς που οι άλλοι περιμένουν να κάνει, ένας παλιομαλάκας είναι όχι άνθρωπος». Πρόσωπα που σκιαγραφούνται με ελάχιστες πινελιές ακριβείας, γλώσσα λιτή γεμάτη ανταύγειες, εντελώς απρόσμενες μερικές φορές, και ξέφρενη δράση είναι τα μέσα που χρησιμοποιεί ο Τζιουζέπε Φεραντίνο, αυτό το enfant terrible του ιταλικού noir, για να χτίσει ένα μυθιστόρημα που ξαφνιάζει με το υποβλητικό κλίμα του.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]