Στις αρχές της δεκαετίας του `60, ο Φεντερίκο Φελίνι έγινε διάσημος σε όλο τον κόσμο. Για εκατομμύρια θεατές ήταν μια `σταθερά`, ένα trade mark, όχι μόνο του ιταλικού αλλά του παγκόσμιου `ποιοτικού κινηματογράφου`. Επηρέασε με το έργο του πολλούς σκηνοθέτες και οι ταινίες του αγαπήθηκαν από το κοινό και τους διανοούμενους. Έγινε ο πρώτος σκηνοθέτης παγκοσμίως, το όνομα του οποίου αποτελούσε `μέρος` του τίτλου μιας ταινίας (Fellini Roma, Fellini`s Satyricon, II Casanova di Federico Fellini), κι ενώ ήταν πάντα επίκαιρος, στάθηκε υπεράνω κάθε κινηματογραφικής μόδας. Στα χρόνια που δημιούργησε (από το `47 μέχρι το `90), οι σχολές και τα ύφη διαδέχονταν το ένα το άλλο: νεορεαλισμός, νουβέλ βαγκ, cinema novo, underground, οι `νέοι` κινηματογράφοι, ο τρίτος κινηματογράφος, ο πολιτικός κινηματογράφος, ο κινηματογράφος της αποδιάρθρωσης, κ.λπ. Ο Φελίνι απέφυγε να ταυτιστεί με κάποια από τις προαναφερόμενες `μόδες`. Δημιούργησε ένα απολύτως προσωπικό ύφος κι αποτέλεσε ένα άστρο που έλαμψε σε όλους τους ουρανούς κι όλους τους χρόνους. Ήταν δημοφιλής εξίσου στην Ιαπωνία, την Αμερική και την Ευρώπη. Κι αυτό ήταν το σπουδαίο στο έργο του. Κατάφερε να ταξιδεύει σε όλα τα κινηματογραφικά τοπία και να είναι πάντα πρωτότυπος κι αξιοθέατος. Ακόμα και οι φειδωλοί στις εκτιμήσεις τους για ευρωπαίους σκηνοθέτες αμερικανοί, τον τίμησαν με ένα ασυνήθιστα μεγάλο αριθμό βραβείων Όσκαρ. [. . .]