Ο Φάουστ κατά βάθος δεν είναι ένα όργανο του Σατανά, δεν είναι ένας γίγαντας αντάρτης. Είναι κι αυτός ένας άνθρωπος σαν κι εμάς, που είχε όμως περάσει από τις γνώσεις στη γνώση κι από τη γνώση στην πνευματική υπερευαίσθητη δεκτικότητα πομπού, που πιάνει τα μηνύματα τον κόσμου, και στην ψυχική ευαισθησία που τον κάνει σεισμογράφο στους χτύπους της καρδιάς.
Είναι πάντα καλός παρατηρητής αλλά δεν είναι πάντα καλός ερμηνευτής σ` αυτά τα μηνύματα. Το νιώθει. Για να καλύψει το κενό της αδυναμίας του καταφεύγει στη μαγεία και στο δαίμονα.
Μέσα του είναι ανάκατα το καλό και το κακό, το ιερό και το ανίερο, η πίστη και η απιστία. Παλεύει όμως όπως κάθε άνθρωπος κι αυτό μας κάνει να τον συμπαθούμε και να συμπάσχουμε μαζί του. Η ανταρσία του δεν ξεπηδάει από υπέρμετρη αλαζονεία και τα σφάλματά του δεν βγαίνουν από αδυναμία του χαρακτήρα του, αλλά από μια υπέρτατη και παθιασμένη θέληση. Η ευαισθησία, η ηδυπάθεια, η ευφυΐα, η φλογισμένη έφεση για γνώση της φύσης και της ζωής, όλα αυτά αντιμάχονται την πανεπιστημιακή γνώση του ξερού διανοητή.
Δεν είναι ένας άνθρωπος `ειδικός` (TEILMENSCH), αλλά ένας γίγαντας καθολικός, στον οποίο όλες οι ικανότητες της ψυχής, οι `κατώτερες` και οι `ανώτερες` είναι το ίδιο δυνατές, εκκολαπτόμενες ολοένα και ενεργούμενες πάντοτε από την ολότητα του `είναι` του.
Είναι κοντολογής ένας ήρωας της ελευθερίας, που λαχταράει να πετάξει προς το ιδεώδες. Σαν αυτόνομη προσωπικότητα, υπακούει μόνο στον εσωτερικό νόμο και περιφρονεί όλες τις ανθρώπινες προδιαγραφές, που τείνουν να βάλουν όρια και περιθώρια στο `εγώ` μας. Είναι ένα πνεύμα με την πνοή της `θύελλας και της ορμής` (STURM UND DRANG) που είχε άλλοτε συνεπάρει στα νιάτα του τον Γκαίτε για μια καινούργια γένεση ενός κόσμου καλύτερου, πιο ζωντανού, πιο αληθινού, που αντιπαλεύει τη σαπίλα της υποκρισίας, της σκοπιμότητας, της αληθοφάνειας και του άχαρου, στενού, στυγνού και παγερού ορθολογισμού. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]