Ο Γκι ντε Μοπασάν, πολύ αγαπητός συγγραφέας στην Ελλάδα από τις αρχές κιόλας του αιώνα, θεωρείται ο βιρτουόζος του διηγήματος χάρη στη σπάνια, όσον αφορά και στη λογοτεχνία, αριστοκρατική του ιδιοσυγκρασία.
Στα δέκα διηγήματα του τόμου, θα ανακαλύψουμε κάποιες εκλεκτικές συγγένειες ανάμεσα στο συγγραφέα και τους Πόε και Χόφμαν, αλλά σίγουρα και τον φαντεζίστικο δεξιοτέχνη που εισχωρεί στο ασυνείδητο, στην επίδραση των πραγμάτων πάνω στο άτομο, στην τρέλα. Έτσι, από το `Πανδοχείο`, που η ανθρώπινη μοναξιά μέσα στην άγρια φύση φτάνει στην παράκρουση, περνάμε στην `Οπτασία` με το φρικτό δίλημμα· από εκεί, στο κλασικά ευρηματικό πια `Χέρι` με τη λογικότατη εξήγηση· στην `Άγνωστη`, στην ανάλυση του γυναικείου χαρακτήρα στο αστικό περιβάλλον· στο `Εκείνος;`, με την προβολή του ασυνειδήτου, αναπάντεχα, σ` έναν αστό· στον `Λύκο` όπου άνθρωποι και ζώα, μέσα στην άγρια φύση, αποκτούν δυνάμεις τρομακτικές, και από κει στη `Νύχτα`, σε μια τέλεια δοσμένη μοντέρνα κλινική περίπτωση ψυχοπαθολογικής καταθλιπτικότητας και στο `Ποιος ξέρει;` με τις πυρετικές παραισθήσεις· στο `Τρελός;` με τη σπουδή της μαγνητικής δύναμης ενός ατόμου, για να καταλήξουμε στην υπερρεαλιστική, θα `λεγε κανείς, `Κόμη`, σ` ένα από τα γοητευτικότερα διηγήματα που έχουν γραφτεί ποτέ.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]