Αυτό είναι το τελευταίο μου βιβλίο. Σου το φέρνω μαζί μου από εκεί κάτω και σ` το αφιερώνω. Το ακουμπώ με δέος και λατρεία μπροστά σου. Εσύ μου το ενέπνευσες, στα χρόνια που ήμασταν μαζί. Αλλά και μετά, για όσο καιρό με είχες αφήσει μόνο, ήσουν τόσο κοντά μου, όσο και πριν φύγεις. Σου το χρωστάω λοιπόν κι αυτό το τελευταίο βιβλίο μου, όπως κι όλα τ` άλλα. Δεν σου χρωστάω μόνο αυτό. Σου χρωστάω τα πάντα. Ήσουν -και είσαι- όραμα ανθρώπου.
Ακόμα και η ατελέσφορη προσπάθειά μου απλά να σε πλησιάσω, να πλησιάσω το όραμα, άρκεσε να με κάνει λιγότερο αδύναμο. Τώρα ήρθα ξανά κοντά Σου. Ξέρω πως καρτερικά με περίμενες, όπως πολλές φορές το έκανες όταν ήμασταν εκεί κάτω. Τώρα πια θα μείνουμε για πάντα αγκαλιασμένοι. Είδες, αγάπη μου; Τελικά πρέπει να δεχτούμε πως και την αιωνιότητα εν σοφία εποίησε ο Κύριος.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]